Ինկրեմենտալիզմ
Այլ տեսակետ է առաջարկել Լինդբլոմը. նա ասել է, որ քաղաքականություն իրականացնողները
յուրաքանչյուր նոր պրոբլեմի առաջացման ժամանակ, այն լուծում են՝ ոչ թե առաջ
քաշելով լիովին նոր քաղաքականություն, այլ հիմնվելով նախկինում ծրագրված և արդեն ի
կատար ածված քաղաքականությունների վրա, սակայն իհարկե´ կատարելով որոշակի
ճշգրտումներ և փոփոխություններ: Լինդբլոմը նշում էր, որ գոյություն ունեն
իրավիճակային և կոգնիտիվ սահմանափակումներ, որոնք թույլ չեն տալիս
քաղաքականություն իրականացնողներին դիտարկել որոշման բոլոր այլընտրանքները: Եվ
քաղաքականության կայացման այս մոդելը հայտնի դարձավ որպես <<ինկրեմենտալիզմ>>:
Այս մոդելը հնարավորություն է տալիս քաղաքականություն իրականացնողներին ավելի հեշտ կարգավորել ստացվող ինֆորմացիան և
միաժամանակ լուծել մի քանի խնդիրներ:
Դեյվիս Դեմփթստերը և Վիլդավսկին առաջիններն էին,
ովքեր 1966թ-ին համակարգային ձևով փորձարկեցին ինկրեմենտալիզմը՝ որպես հանրային
բյուջետային գործընթացների կոնցեպտուալիզացիայի եղանակ: Եվ հասկացան, որ ամեն տարի
նոր բյուջատային նախագծի կազմումը մեծապես հենվում է նախորդ տարվա բյուջեի
հիմնական կառուցվածքային հատկանիշների վրա: Եվ յուրաքանչյուր ֆինանսական տարվա
սկզբին քաղաքականություն իրականացնողները ոչ թե ձևավորում են լիովին նոր
քաղաքականություն և կազմում բյուջետային լիովին նոր նախագիծ, այլ նախորդ
բյուջետային նախագծում կատարում են անհրաժեշտ փոփոխություններ և լրացումներ` նոր
իրավիճակին համապատասխան և ներկայացնում խորհրդարան: Սա հեղինակները մասնակիորեն
բացատրում էին նաև բյուջետային որոշումների ընդունման բարդությամբ: Սա էլ հենց
կոչվում է սահմանափակ ռացիոնալություն: Ինկրեմենտալիզմի քննադատները նշում էին, որ
այս մոտեցման հիմնական սկզբունքները շատ քիչ են տարբերվում քաղաքականության
կերտման նկարագրողական մոդելից: Նրանք նաև նշում էին, որ բյուջետային
գործընթացների ինկրեմենտալ մոդելները ավելի շատ նկարագրողական են, քան բացատրական:
Եվ այսքանով հանդերձ, Սայմոնի առաջարկած սահմանափակ ռացիոնալությունը
ամենաբնութագրականն է քաղաքականության իրականացման գործընթացում:
Комментарии
Отправить комментарий