Հանրային կառավարում

Հանրային կառավարման տեսության զարգացման 3-րդ ժամանակաշրջանը սկսվեց 1950-ան թթ. և շարունակվեց մինչև 20դ. վերջը: Այդ ժամանակաշրջանի առավել ազդեցիկ ուղղություններից էին հանդիսանում վարքաբանական, համակարգային և իրավիճակային մոտեցումները: Այնպիսի գիտությունների զարգացումը ինչպիսիք էին հոգեբանությունն ու սոցիոլոգիան և Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո հետազոտական մեթոդների կատարելագործումը նպաստեցին կազմակերպության աշխատակիցների վարքի գիտական ուսումնասիրությանը: 1950-60-ան թթ. առավել ազդեցիկ դեմքերից էին Հ. Սայմոնը, Դ. Սմիտցբերգը, Դ. Իստոնը, Վ. Թոմսոնը, ովքեր սկսեցին մշակել պետական կառավարման նոր վարքաբանական մոտեցումը: Դրական առումով նրանց աշխատանքների յուրահատկությունը կայանում է նրանում, որ հեղինակները ձգտել են կառավարման գիտության հիմքում դնել ժամանակակից սոցիալական հոգեբանության և սոցիոլոգիայի ձեռքբերումները և ներկայացնել ադմինիստրատիվ հաստատությունների իրական գործառնությունը դրանցում աշխատող անհատների և խմբերի վարքագծի վերլուծության միջոցով: Վարքաբանական գիտությունների դ

Դասական դպրոց. Ֆայոլ Հանրային (պետական) կառավարման տեսության զարգացման երկրորդ փուլը ընդգրկում է 1920-50-ան թթ. ընկած ժամանակահատվածը:  Հատկապես այս ժամանակաշրջանում մեծ հաջողությունների են հասել ամերիկացիները, ինչը պայմանավորված էր մի քանի հանգամանքներով: Ի տարբերություն եվրոպական երկրների` ԱՄՆ-ում բարձրագույն ուսումնական հաստատությունները արդեն այդ ժամանակաշրջանում մեծ ինքնուրույնություն էին վայելում ուսումնական ծրագրերի մշակման և դասախոսների ընտրության հարցում: Նրանք փորձարկման և նոր կուրսերի որդեգրման լայն հնարավորություններ ունեին, որոնցից էլ հանդիսանում էր պետական կառավարման տեսությունը, ինչը նպաստել է այդ գիտության կայացմանն ու տարածմանը: Հակառակը Եվրոպայում` Ֆրանսիայում և Մեծ Բրիտանիայում, կրթական համակարգը այդ տարիներին չափազանց կենտրոնացված էր, միատարրությունը ընդհանուր երևույթ էր համարվում: Հաջորդ գործոնը, որը մեծապես նպաստել է Միացյալ Նահանգներում հանրային կառավարման ինտենսիվ զարգացմանը, այն ենթադրությունն էր, որ հանրային կառավարման գիտությունը և մասնավոր ձեռնարկու

Государственное управление Все цивилизованные государства в современном мире, не зависимо от их естественных различий, сходятся сегодня в едином мнении, что достичь достойного качества жизни каждого члена общества можно только лишь за счет правильной и рациональной организации управления этим обществом. Это доказывает пристальное внимание любого здравомыслящего правительства к проблеме организации государственной службы. Государственное управление – осуществляемая на основе законов и других нормативных актов организующая, исполнительная и распорядительная деятельность государственных органов, органов местного самоуправления, общественных и иных негосударственных формирований, наделенных соответствующими государственно-властными полномочиями. Государственное управление или управление делами государства вообще осуществляют все ветви государственной власти: законодательная, исполнительная и судебная власть. Все они реализуют единые цели государства, проводя определенную стратегичес